powszechność rozrzedzi boskość nietrwałą. ona ją pod paznokciami rozniesie

Zachwyt milionów. Czy to rzeczywiście najgorsza rzecz, jaka może się zdarzyć zachwytowi indywidualnemu? Albo tez obiektowi uwielbienia? Odruchowo wydawałoby się: bzdura. Zachwytowi indywidualnemu powinno wisieć czy zahacza o masowy. Od czegóż jest w końcu niekontrolowanym odruchem na nabożeństwo chwili? ( jeśli tym nie jest, nie mamy do czynienia z tym, co określam: zachwytem INDYWIDUALNYM!) Jak możliwym jest zagniecenie zachwytu indywidualnego poprzez to, że znajduje wspólny mianownik z masowym? Nie podobna przecież prawdziwie osobniczej czci przejrzeć się w gromadnej. Zbiorowość musi ułatwić, streścić, zachwycić się np. wejściem do budynku, nie mając pojęcia na jakim planie postawiony lub odwrotnie. Ale! Jednak! Uwaga i stop! Zmasowany atak czołobitności musi deformować jednostkowy afekt. Ciężar jest zbyt duży. Nie można zaprzeczyć wpływom. Zachwyt przeciążony przemnożeniem przez tysiące. Niedobrze się robi od hurtowych ochów i achów. Lepiej się od tego nie wykręcać, a mieć na uwadze. Uświadomiony może wnieść wartość poznawczą (o nas i obiekcie czci i czci samej). Nieuświadomiony miesza w głowie i zdaje się uniemożliwia przeżycie czegoś wyrafinowanie wartościowego, jakiej to przyjemności oczekuję zawsze od tego, co mnie zachwyca.